Paphos – miasto na południowo-zachodnim wybrzeżu Cypru, ważny ośrodek turystyczny. Czwarte największe miasto kraju.Leży na wybrzeżu Morza Śródziemnego, około 50 km (31,07 km) na zachód od Limassol (największy port na wyspie), który ma połączenie autostradą A6. W czasach grecko-rzymskich Pafos było stolicą wyspy i jest znana z pozostałości pałacu rzymskiego namiestnika, gdzie rozległe, drobne mozaiki są dużą atrakcją turystyczną. Apostoł Paweł z Tarsu odwiedził miasto podczas 1. wieku naszej ery. Miasto Paphos znajduje się na oficjalnej liście UNESCO kulturowych i przyrodniczych skarbów światowego dziedzictwa.Według mitologii greckiej u wybrzeży Pafos narodziła się z morskiej piany bogini miłości Afrodyta.Według mitologii greckiej u wybrzeży Pafos narodziła się z morskiej piany bogini miłości Afrodyta.
ZABYTKI
Zamek w Pafos – bizantyjski fort wzniesiony w Pafos u wejścia do portu. Zabytek wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Pierwsza forteca broniąca dostępu do portu w Pafos została wzniesiona w czasie przynależności wyspy do Cesarstwa Bizantyńskiego. W XIII w. obiekt przebudowały wojska francuskie. W czasie walk wenecko-tureckich, w 1570 Wenecjanie zniszczyli twierdzę. Po opanowaniu Cypru przez Turcję został zmodernizowany i ponownie przystosowany do celów obronnych. Następnie pełnił funkcje więzienne, a po przejęciu Cypru przez Wielką Brytanię – magazynu soli. Uznany w 1935 za zabytek, pełni od tej pory głównie funkcje kulturalne.
Grobowce Królewskie – duża starożytna nekropolia, usytuowana na północny zachód od miasta Pafos na Cyprze.
Kompleks składa się z około stu podziemnych grobowców, które wykuto w litej skale. Powstawały one pomiędzy IV w. p.n.e. a III w. n.e. (większa część z nich datowana jest na IV wiek przed Chrystusem). W niektórych z nich można znaleźć kolumny w stylu doryckim, na ścianach zachowały się również pozostałości fresków. Pomimo, że nekropolia była znana i badana od wieków, systematycznie prace archeologiczne rozpoczęły się w niej dopiero z końcem lat 70. XX wieku.
Wbrew nazwie, w grobowcach nie spoczął żaden król, lecz chowano w nich pafijskich arystokratów i innych dostojników, między innymi namiestników zarządzających wyspą. Ich „królewskość” odnosi się głównie do ogromu całego kompleksu.
