Historia Lublany sięga roku 2000 p.n.e. kiedy to pierwsi ludzie zaczęli budować tymczasowe drewniane chaty na terenie dzisiejszej stolicy Słowenii. W późniejszym czasie teren ten stał się częstym szlakiem dla różnych ludów oraz plemion. Jako pierwsi na stałe zamieszkali na tych terenach Veneti. W III w. p.n.e. tereny te zostały zamieszkane także przez celtyckie plemię Taurisci. W I w. n.e. Rzymianie założyli na terenie dzisiejszej Lublany wojskowe obozowisko nazywając je Emona. W 452 r. Hunowie dowodzeni przez Attylę zniszczyli kompletnie osadę. Emona liczyła ok. 6 tysięcy mieszkańców i odgrywała dużą rolę podczas walk liczebnych. W VI w. Słowianie zaczęli zamieszkiwać tereny Słowenii. W IX w. Słowianie dostali się pod niewolę Franków.

Nazwa miasta, Luwigana, pojawiła się po raz pierwszy w dokumencie z 1144 roku. W XIII w. miasto zostało podzielone na trzy dzielnice: Stari trg, Mestni trg, Novi trg. W 1220 roku Lublana otrzymała prawa miejskie, wraz z prawem do wytwarzania własnej monety. W 1270 roku Kraina została zdobyta przez króla Przemysła Ottokara II Wielkiego, został on jednak pokonany w 1278 roku przez Rudolfa I Habsburga, który zmienił nazwę miasta na Laibach. Lublana pozostawała w rękach Habsburgów do roku 1797.

W XV wieku Lublana była znana ze względu na sztukę. W 1511 roku miało miejsce wielkie trzęsienie ziemi, po czym została odbudowana w stylu renesansowym oraz zbudowany został nowy mur wokół miasta. W XVI w. populacja wynosiła 5 tysięcy, z czego 70 procent posługiwało się językiem słoweńskim, 30 proc. j. niemieckim. W 1550 r. opublikowano w Lublanie dwie pierwsze słoweńskie książki. W XVI wieku Lublana była ośrodkiem Reformacji. Mieszkało tam kilku ważnych przedstawicieli Luteranizmu – Primož Trubar, Adam Bohorič i Jurij Dalmatin. Mniej więcej w podobnym czasie powstała pierwsza szkoła średnia oraz biblioteka publiczna, co bezsprzecznie dało Lublanie miano centrum kultury słoweńskiej. W 1597 r. Jezuici przybyli do miasta i otworzyli drugą szkołę średnią, która później przekształciła się w wyższą. Architektura barokowa zawitała w mieście pod koniec XVII wieku, gdy do Lublany przybyli architekci z zagranicy.

Za rządów Napoleona miasto stało się stolicą Prowincji Iliryjskich. W 1815 r. miasto znowu stało się własnością Austrii. W latach 1816]-1849 było częścią Królestwa Illyrii. W 1821 r. Lublana gościła Kongres w Laibach, który przywrócił wcześniejsze granice państw europejskich. Pierwszą linią kolejową w 1849 było połączenie Wiedeń-Lublana. Zostało ono przedłużone w 1857 do Triest. Publiczna linia elektryczna pojawiła się w 1898 r. W 1895 r., Lublana, wtedy miasto liczące 31 tys. mieszkańców została nawiedzona przez poważne trzęsienie ziemi wynoszące 6,1 skali Richtera. 1,4 tys. budynków zostało zniszczonych. Pewna część została odbudowana w stylu secesyjnym.

W 1918 roku po zakończeniu I wojny światowej, region ten został przyłączony do Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców. W 1929 roku powstało Królestwo Jugosławii. Kraj został podzielony na okręgi, zwane banowinami. Lublana została stolicą okręgu Dravska banovina. W 1941 roku, podczas II wojny światowej faszystowskie Włochy okupowały miasto, poprzedzając nazistowskie Niemcy w 1943 r. Miasto było otoczone przez ponad 30 kilometrowy drut kolczasty mający zapobiec współpracy z podziemnym ruchem oporu (front wyzwolenia ludności słoweńskiej) w mieście wraz z jugosłowiańskimi partyzantami działającymi poza ogrodzeniem. W 1985 roku w miejsce ogrodzenia powstała malownicza ścieżka spacerowa (Pot okoli Ljubljane – Ścieżka dookoła Lublany).

Po II wojnie światowej Lublana stała się stolicą Socjalistycznej Republiki Słowenii – części komunistycznej Jugosławii, do czasu gdy 25 czerwca 1991 roku Słowenia ogłosiła niepodległość, a Lublana stała się jej stolicą. Kraj ten stał się częścią Unii Europejskiej w maju 2004 roku.

Atrakcje i ciekawe miejsca:

 

Uniwersytet w Lublanie

Lublana Zmajski most

Katedra Świętego Mikołaja w Lublanie